Φρέσκοι από την επιτυχία ενός ψυχολογικού θρίλερ μικρής πόλης με τη μορφή του εξαιρετικού remake του Silent Hill 2 του 2024, η ομάδα ανάπτυξης Bloober Team έχει επικεντρώσει την ενέργειά της στη δημιουργία ενός πνευματικού διαδόχου της σειράς Dead Space με τη μορφή του Cronos: The New Dawn. Το Silent Hill 2 είναι δύσκολο να ακολουθηθεί, οπότε παρόλο που το Cronos είναι ένα αξιοσέβαστο θρίλερ, είναι δύσκολο να μην είσαι λίγο απογοητευμένος που δεν με εντυπωσίασε με τον ίδιο τρόπο. Αυτός ο survival-horror shooter εκτυλίσσεται μέσα σε ένα κατεστραμμένο, μελλοντικό τοπίο κόλασης μιας πόλης στην Πολωνία που πλήττεται από πανούκλα, ένας συναρπαστικός και απειλητικός χώρος για να τοποθετήσει τη σφαγή του, αλλά η μάλλον μη εμπνευσμένη μάχη του δεν κάνει αρκετά για να το ξεχωρίσει από τη σειρά νεκρομορφών που σαφώς αντλεί τόση έμπνευση από αυτήν. Το Cronos καταφέρνει ακόμα να παραδώσει μια σταθερή δόση τρομακτικής δράσης κατά των μεταλλαγμένων, αλλά μια νέα αυγή για το survival horror δεν είναι σίγουρα.
Μπαίνουμε στη στολή του Traveler, ενός ερευνητή που αναζητά τα ερημωμένα ερείπια της πόλης New Dawn μετά την εξαφάνιση του συντρόφου της. Γρήγορα γίνεται σαφές ότι σχεδόν κάθε εναπομείνας ντόπιος –εκτός από την περίεργη αφθονία φιλικών αδέσποτων γατών– είναι ένας εχθρικός μεταλλαγμένος που διψά για αίμα αντί για συζήτηση. Ευτυχώς, η Traveler έχει ένα ενδιαφέρον κόλπο στο μανίκι της: την ικανότητα να ταξιδεύει προσωρινά πίσω μέσα από ρωγμές στον χρόνο για να συλλέγει την ουσία των κατοίκων του New Dawn πριν υποκύψουν στην πανούκλα και να τους ανακρίνει για στοιχεία σχετικά με την τύχη του συντρόφου της. Αποδεικνύεται ότι είναι ένα συναρπαστικό μυστήριο που παρουσιάζεται με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο, που φαίνεται να αντλεί εξίσου έμπνευση από το Netflix’s Dark όσο και από το Alone in the Dark.
Η ίδια η Traveler μοιάζει λίγο με έναν ελαφρώς πιο φονικό Μανταλοριανό: είναι λιγομίλητη, δεν βγάζει ποτέ το κράνος της και κλείνει κάθε επικοινωνία με το ίδιο σοβαρό μάντρα – σε αυτή την περίπτωση, “Αυτή είναι η κλήση μας” αντί για “Αυτός είναι ο τρόπος.” Ωστόσο, παρά την αρχική έλλειψη προσωπικότητας, βρήκα ότι ενδιαφερόμουν όλο και περισσότερο για την κατάσταση της, καθώς κάθε ουσία που συλλέγει φαίνεται να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική της κατάσταση. Αυτό εκδηλώνεται σε μια ολοένα και πιο ανησυχητική κατάσταση ψύχωσης (όχι ανόμοια με αυτή που υπέφερε ο Isaac Clarke του Dead Space) που εισάγει εφιαλτικές παραισθήσεις στον ήδη ασταθή κόσμο γύρω της.
Αν και πολλά από τα στοιχειωμένα σπίτια του Cronos είναι βγαλμένα κατευθείαν από το εγχειρίδιο του survival-horror, από τα αποσυντιθέμενα συγκροτήματα διαμερισμάτων μέχρι το υποχρεωτικό απειλητικό νοσοκομείο, κάθε περιοχή αισθάνεται ξεχωριστή και ονειρική χάρη στην στοιχειωτικά κατακερματισμένη αρχιτεκτονική που φαίνεται παγιδευμένη σε κάποιο είδος λήθαργου μεταξύ χρόνου και χώρου. Ωστόσο, η σύνδεση αυτών των ενδιαφερόντων μεγάλων περιοχών είναι μια αισθητή ποσότητα περιττού περιεχομένου που προσθέτει περιττό βάρος στη διάρκεια των 14 ωρών του παιχνιδιού. Ακόμη και η ίδια η Traveler έδωσε φωνή στην αγανάκτησή μου τη δεύτερη φορά που έπρεπε να σταματήσω την πρόοδο της ιστορίας για πάνω από μία ώρα για να επαναφέρω σταδιακά σε λειτουργία μια γεννήτρια ισχύος σιδηροδρομικής γραμμής, και έχασα το μέτρημα των φορές που έπρεπε να περάσω αργά μέσα από διαδρόμους καλυμμένους με βιομάζα που έμοιαζαν σαν να περνάς μέσα από τα χαμηλότερα έντερα του Σατανά. Σίγουρα φαίνεται και ακούγεται αποκρουστικό, αλλά είναι το είδος του πράγματος που γίνεται κοινότοπο αρκετά γρήγορα, και οι βασανισμένοι κορμοί που περιμένουν στους τοίχους για να σε αιφνιδιάσουν σε αυτές τις περιοχές γίνονται μόνο πιο εύκολο να προβλεφθούν με τον καιρό.
Στην πραγματικότητα, αν και η ατμόσφαιρα του Cronos είναι σταθερά κακόκεφη και απειλητική, ποτέ δεν εντείνεται πλήρως σε τρομακτικές καταστάσεις που η Bloober Team τόσο επιδέξια δημιούργησε στο περσινό remake του Silent Hill 2. Σίγουρα, υπάρχουν πολλές φθηνές τρομάρες από τέρατα που σπάνε μέσα από τοίχους σαν να είναι ο Ghoul-Aid Man, αλλά τίποτα αρκετά τρομακτικό για να με αναγκάσει να ανάψω ένα επιπλέον φως και να ελέγξω τις σκιές πίσω από τον καναπέ μου στη μέση κάθε συνεδρίας παιχνιδιού. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει κάποια ανατριχιαστική περιβαλλοντική αφήγηση εδώ, από αιματοβαμμένα δωμάτια ανάκρισης μέχρι διαδρόμους επενδυμένους με ακρωτηριασμένα μέλη και διασκορπισμένες ασπίδες της αστυνομίας. Σε συνδυασμό με τις πολλές ενδιαφέρουσες σημειώσεις και ηχογραφήσεις που δίνουν ευπρόσδεκτο πλαίσιο για το πώς η κοινωνία του κατέρρευσε, το Cronos παρουσιάζει συνεχώς έναν συναρπαστικό κόσμο που αισθάνεται ταυτόχρονα ζωντανός και πλήττεται από τον θάνατο.
Οι αιματοβαμμένοι διάδρομοι του Cronos μπορεί να μοιάζουν σαν να έχουν διακοσμηθεί από χασάπη, αλλά τα τέρατα που περιπολούν μέσα σε αυτούς έχουν σαφώς εμπνευστεί από έναν ξυλουργό. Συγκεκριμένα, τον John Carpenter. Η επιρροή του εμβληματικού σκηνοθέτη τρόμου έχει αναδυθεί ξανά σε μια περιπέτεια επιβίωσης-τρόμου, και το Cronos είναι γεμάτο μέχρι τα πύον που ρέει με παραμορφωμένα φρικιά που μοιάζουν με κέρινα ομοιώματα που έχουν μείνει στον ήλιο για πολύ καιρό. Αυτοί οι μεταλλαγμένοι άνθρωποι – γνωστοί ως "ορφανά" – εμφανίζονται σε διάφορες μορφές, από παρατεταμένα τέρατα με μαστιγωτές πλοκάμια για χέρια μέχρι τεράστιους, σαν δεξαμενές σκληρούς που απορροφούν πολλαπλές εκρήξεις από καραμπίνα πριν πέσουν, έως τις αράχνοειδείς μάζες από μέλη που σκαρφαλώνουν ακανόνιστα κατά μήκος τοίχων και οροφών, καθιστώντας πρόκληση να τα κρατήσεις στο στόχαστρό σου. Αργότερα, σχεδόν κάθε τύπος εχθρού επανεισάγεται σε μορφές που εκτοξεύουν οξύ, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στη σημασία της κινητικότητας.
Το κύριο όπλο σου για να τους εξολοθρεύσεις είναι ένα αρκετά απλό αλλά αξιόπιστο πιστόλι που μπορεί να πυροβολεί είτε κανονικές βολές είτε ενισχυμένες εκρήξεις, αν επιλέξεις να προκαλέσεις επιπλέον ζημιά με καθυστέρηση με τον κίνδυνο να εκτεθείς σε μια επίθεση με άλμα. Επιπλέον πυρομαχικά μπορούν να κατασκευαστούν επί τόπου χρησιμοποιώντας χημικά και σκραπ που συλλέγονται από το περιβάλλον, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει κάποια έξυπνη εξισορρόπηση που γίνεται παρασκηνιακά για να παρουσιάζεται πάντα η κατάλληλη ποσότητα πόρων ώστε να νιώθεις ότι μόλις και μετά βίας έχεις αρκετά για να επιβιώσεις, αντί να έχεις ποτέ την πολυτέλεια ενός πλεονάσματος. Αυτό κράτησε τα επίπεδα παρανοίας μου σε σταθερή κορύφωση και σήμαινε ότι παρέμεινα σε εγρήγορση καθώς εισερχόμουν σε κάθε νέο διάδρομο τρόμου.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μπορούν να βρεθούν τροποποιήσεις για τα όπλα, τόσο ως μέρος της κύριας διαδρομής της ιστορίας όσο και ανακαλύπτοντας μυστικά πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά για το μεγαλύτερο μέρος πρόκειται για αρκετά λεπτές παραλλαγές των ίδιων τύπων πιστολιού, καραμπίνας και αυτόματου όπλου. Μια παραλλαγή καραμπίνας μπορεί να πυροβολεί ενισχυμένες εκρήξεις υψηλής ισχύος, ενώ η δίκανα έκδοση μπορεί να πυροβολεί δύο εκρήξεις σε γρήγορη διαδοχή, για παράδειγμα. Δεν φαίνεται να κάνει δραστική διαφορά από άποψη ισχύος, οπότε είναι περισσότερο θέμα του να σου επιτρέπει να πολεμάς όπως θέλεις παρά να αναβαθμίζεις από το ένα στο άλλο.
Κατάφερα να αποκτήσω ένα ισχυρό railgun, αλλά κυρίως το κρατούσα κλειδωμένο στο σεντούκι αποθήκευσης του ασφαλούς σπιτιού επειδή δεν μπορούσα ποτέ να κάνω αρκετό χώρο στο απόθεμά μου για να το κουβαλήσω. Μιλώντας για αυτό, μου φαίνεται παράξενο ότι παρά το γεγονός ότι το όπλο του Ταξιδιώτη φαίνεται να αλλάζει μορφή μεταξύ τύπων όπλων ενώ κρατιέται στο χέρι της, όχι ανόμοια με το πολυλειτουργικό πυροβόλο όπλο που βρίσκεται στο Control της Remedy, κάθε παραλλαγή όπλου καταλαμβάνει τη δική της ατομική θέση στον αυστηρά περιορισμένο χώρο του αποθέματός της. Πώς βγάζει νόημα αυτό; Θα ήταν σαν να χρησιμοποιείς ολόκληρο συρτάρι μαχαιροπήρουνων για να κρατήσεις ένα μόνο Ελβετικό μαχαίρι.
Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ είναι ότι επειδή το Cronos φοράει την επιρροή του από το Dead Space τόσο φανερά στο μανίκι του – από τα μηνύματα γραμμένα με αίμα στους τοίχους, μέχρι τη μόδα τύπου Isaac Clarke που ο Ταξιδιώτης ποδοπατάει μέσα από κιβώτια αντικειμένων, μέχρι τα τμήματα μηδενικής βαρύτητας που σε κάνουν να πετάς ανάμεσα σε κομμάτια αιωρούμενης γης – πρακτικά ζητάει συγκρίσεις με αυτό το κλασικό παιχνίδι επιβίωσης-τρόμου (και το εξαιρετικό του remake του 2023). Δυστυχώς, όταν έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο, έρχεται κοντύτερο από ένα ζόμπι μετά από μια βολή καραμπίνας στο κεφάλι. Εκεί που η μάχη στο Dead Space είναι υπέροχα δυναμική, ενισχύοντας το ήδη ευέλικτο παιχνίδι με όπλα με δυνάμεις στασιμότητας για να επιβραδύνουν τη φόρτιση γρήγορων τεράτων και τηλεκίνηση για να μετατρέψουν τα αποσπώμενα μέλη τους σε βλήματα, το Cronos είναι απογοητευτικά μονότονο σε σύγκριση. Μπορείς να πυροβολήσεις τα πόδια ορισμένων τύπων εχθρών για να τους ρίξεις αν θέλεις, αλλά γενικά η καλύτερη επιλογή σου είναι σχεδόν πάντα να στοχεύεις στο κεφάλι ή σε ένα βολικά τοποθετημένο εκρηκτικό βαρέλι. Ποτέ δεν εμπνέει πραγματικά περισσότερη αυτοσχεδιασμό ή δημιουργική εξόντωση από αυτό.
Δεν υπάρχει τηλεκίνηση, αλλά υπάρχει η δυνατότητα να στοχεύσεις σφαιρικά "παράξενα" που βρίσκονται στον κόσμο και να αντιστρέψεις τις τροχιές τους στο χώρο και το χρόνο, εισάγοντας κάποια ελαφριά επίλυση περιβαλλοντικών παζλ ανάμεσα στις συναντήσεις με εχθρούς που σε προκαλούν να επαναφέρεις κατεστραμμένες γέφυρες και σήραγγες για να καθαρίσεις το δρόμο προς τα εμπρός. Αλλά αυτή η ικανότητα χειρισμού του χρόνου δυστυχώς δεν έχει εφαρμογή για την ανύψωση της αρκετά τυπικής μάχης, εκτός από το να σου επιτρέπει περιστασιακά να ανακατασκευάσεις εκρηκτικά βαρέλια για επαναλαμβανόμενες εκρήξεις κατά τη διάρκεια μαχών με αφεντικά. Θα ήταν ενδιαφέρον αν μπορούσες ίσως να ανασυνθέσεις ένα από τα τέρατα που εκρήγνυνται με οξύ και να τα τοποθετήσεις ως κάποιο είδος χρονοβόμβας για να παγιδεύσεις άλλους επιτιθέμενους, ή να επαναφέρεις ένα από τα επιθετικά φαντάσματα μερικά βήματα πίσω για να κερδίσεις τον απαραίτητο χρόνο για να γεμίσεις την επόμενη βολή της καραμπίνας σου, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από αυτά.
Αντίθετα, η κύρια ιδέα μάχης του Cronos είναι ότι μερικοί από τους εχθρούς του θα προσπαθήσουν να απορροφήσουν τη δύναμη οποιωνδήποτε πτωμάτων βρουν κοντά τους, εξελίσσοντάς τους σε ισχυρότερες μεταλλάξεις που προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά και αντέχουν περισσότερο από τα περιορισμένα πυρομαχικά σου, αν δεν τους διακόψεις στη διαδικασία. Αυτό, πάλι, δεν απέχει πολύ από τους νεκρομορφούς Infector στο Dead Space που αναζωογονούσαν ανθρώπινα πτώματα αν δεν τους σκότωνες αρκετά γρήγορα, και παρόλο που δημιούργησε κάποια επιπλέον επείγουσα ανάγκη να δώσεις προτεραιότητα σε συγκεκριμένους εχθρούς κάθε φορά που το χαρακτηριστικό στροβίλισμα των πλοκαμιών που απορροφούν πτώματα ξεπετάγονταν από αυτούς, ποτέ δεν έκανε πραγματικά μεγάλη διαφορά στην γενική προσέγγισή μου σε κάθε συνάντηση.
Αρχικά, το Cronos σε ενθαρρύνει να χρησιμοποιείς εκρήξεις φλογοβόλου μιας χρήσης για να κάψεις οποιαδήποτε πτώματα συναντάς, ώστε να μην γίνουν ενεργειακές πηγές για τα άλλα ορφανά που παραμένουν όρθια, αλλά συνήθως χρησιμοποιούσα τα ανταλλακτικά που απαιτούνται για να κατασκευάσω σφαίρες φλογοβόλου για κανονικές σφαίρες αντί και ποτέ δεν αντιμετώπισα σημαντικά εμπόδια ως αποτέλεσμα. (Η οθόνη στατιστικών μετά το παιχνίδι δείχνει ότι επέτρεψα μόνο σε 20 εχθρούς να συγχωνευτούν με πεσμένους εχθρούς, που είναι ένα αρκετά μικρό ποσοστό του μεγάλου αριθμού παραμορφωμένων δαιμόνων που εξολόθρευσα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας.)
Ωστόσο, απόλαυσα τις μισή ντουζίνα μάχες με αφεντικά του Cronos. Αν και στην πράξη σπάνια απαιτούν πολύ μεγαλύτερη στρατηγική πολυπλοκότητα από το να πυροβολήσεις τα τρία φωτεινά αδύνατα σημεία, είναι ωστόσο εκφοβιστικά σε μέγεθος και οι αρένες που τους αντιμετωπίζεις είναι έντονα κλειστοφοβικές, από τη στροβιλιζόμενη μάζα μαυρισμένων πλοκαμιών που συναρμολογούνται σε έναν επιβλητικό γίγαντα για να σε κυνηγήσει μέσα από ένα διαρρηγμένο διαμέρισμα, μέχρι τα αηδιαστικά σιαμαία δίδυμα που συντρίβουν τους τοίχους του υπόγειου του χαλυβουργείου. Κάθε κλιμακωτή σύγκρουση με έκανε να ψάχνω απεγνωσμένα για πυρομαχικά και να πανικοβάλλομαι για κάθε πυροβολισμό με το πιστόλι, μερικές φορές μόλις που τα κατάφερα με την καρδιά μου να χτυπάει στο κόκκινο και μόνο μερικές σφαίρες να απομένουν στο θάλαμο. Οι λίγες στιγμές σαν αυτές αποδεικνύουν ότι το Cronos είναι ικανό να δημιουργήσει επιβίωση τρόμου στο καλύτερό του, τουλάχιστον σε σύντομες εκρήξεις.
Εκτός από τον μηχανισμό συγχώνευσης πτωμάτων που αναφέρθηκε νωρίτερα, το μόνο άλλο αξιοσημείωτο σημείο διαφοράς που παρουσιάζει η μάχη του Cronos είναι το σύστημα ουσίας. Καθώς ο Ταξιδιώτης συλλέγει την ουσία συγκεκριμένων χαρακτήρων της ιστορίας και άλλων πεσμένων συντρόφων που βρίσκεις κατά τη διάρκεια, καθένας τους σου δίνει μια ενίσχυση χαρακτηριστικών, όπως την αύξηση της ζημιάς που προκαλείς σε εχθρούς που καίγονται ή τη μείωση της ποσότητας πόρων που απαιτούνται για να κατασκευάσεις πυρομαχικά και ιατρικά κιτ. Σε ένα σύστημα που θυμίζει τις εξοπλίσιμες επιδράσεις κατάστασης που συνήθως βρίσκονται σε roguelikes όπως το Dead Cells, μπορείς να έχεις ενεργές μόνο τρεις από αυτές τις ουσίες ταυτόχρονα, και μπορείς να προσθέσεις μια νέα μόνο θυσιάζοντας μία από τις υπάρχουσες ενισχύσεις σου – μόλις φύγει, έχει φύγει για πάντα. Αυτό μου παρουσίασε μερικές ενδιαφέρουσες επιλογές για να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου, αν και δεν ήταν πάντα εντελώς σαφές πόσο όφελος αποκόμιζα. Σε μια ακραία περίπτωση, η περιγραφή μιας ουσίας ήταν απλώς μια τυχαία σειρά αριθμών και γραμμάτων σαν έναν προτεινόμενο κωδικό πρόσβασης από το Google Chrome – την εξόπλισα από περιέργεια, αλλά δεν έχω ιδέα τι επίδραση είχε ή αν είχε κάποια επίδραση καθόλου.
Αλλού, υπάρχουν λίγα πάρα πολλά ανεπιθύμητα τέρατα που εισχωρούν στην εκστρατεία στο PlayStation 5, και δεν μιλάω για τα βασανισμένα φαντάσματα με δεύτερες σιαγόνες για λαιμούς που σε παρακολουθούν σε κάθε στροφή. Συχνά έπρεπε να πατήσω επανειλημμένα ένα κιβώτιο αντικειμένων πριν οι χτυπήματά μου καταγραφούν, κάτι που έγινε ενοχλητικό ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των πολλών μαχών τύπου αρένας όταν οι εχθροί σμήνουν από όλες τις γωνίες. Άλλες φορές σπαταλούσα πολύτιμες σφαίρες πιστολιού επειδή το δοχείο αερίου ή το εκρηκτικό βαρέλι απλώς δεν έσπαγαν με την πρώτη βολή, κάτι που δεν είναι ιδανικό όταν τα πυρομαχικά είναι τόσο πολύτιμα.
Το πιο εξοργιστικό, όμως, ήταν οι λίγες φορές που ο Ταξιδιώτης κολλούσε στο σκηνικό. Σε ένα σημείο, αφού επιβίωσα από έναν ιδιαίτερα βίαιο αφεντικό στο τέλος του παιχνιδιού, κατευθυνόμουν προς το πλησιέστερο ασφαλές σπίτι για να αποθηκεύσω το παιχνίδι μου όταν παγιδεύτηκα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με ατελείωτα επανερχόμενους βομβιστές οξέος επειδή ο Ταξιδιώτης απλώς αρνήθηκε να περάσει μέσα από μια ανοιχτή έξοδο. Αυτό με ανάγκασε να επαναφορτώσω την αποθήκευση μου και να πολεμήσω το ίδιο αφεντικό ξανά, κάτι που ήταν πιο απογοητευτικό από ένα τρύπιο διαστημικό κοστούμι.
Ο Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα συναρπαστικό μυστήριο για να ξετυλιχθεί και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο της κόλασης για να εξερευνηθεί, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να ξεφύγει από τις σκιές που ρίχνουν οι γίγαντες του survival-horror όπως το Dead Space και το Resident Evil 4. Τα καταθλιπτικά ζοφερά περιβάλλοντά του είναι πλούσια σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για να εξεταστούν, και μερικές από τις μάχες με τα αφεντικά του προκαλούν ένα επίπεδο απόγνωσης που τις καθιστά πραγματικά συναρπαστικές για να επιβιώσεις, αλλά αλλού υπάρχει σαφής επαναληπτικότητα που ανακόπτει τη δυναμική της ιστορίας για σημαντικά χρονικά διαστήματα, και οι προβλέψιμες τεχνικές σοκ του είναι ένα βήμα πίσω από τους αυθεντικούς τρόμους του Silent Hill 2. Όπως το πτώμα ενός Ταξιδιώτη που είναι παγιδευμένο μέσα σε μια χρονική αποκάλυψη, ο Cronos: The New Dawn περιέχει την ουσία του survival horror, αλλά δεν υπάρχει αρκετή σπίθα σε αυτό για να το ζωντανέψει πραγματικά.
Cronos: The New DawnCronos: The New Dawn ReviewDawn of the dead space.
Fresh from serving up a smalltown, psychological scare-a-thon in the form of 2024’s superb Silent Hill 2 remake, developer Bloober Team has since focussed its energy on birthing a snarling, spiritual successor to the Dead Space series in the form of Cronos: The New Dawn. Silent Hill 2 is a tough act to follow, though, so even though Cronos is a respectable creep show it’s hard not to be a little disappointed it didn’t knock my socks off in the same way. This survival-horror shooter takes place amidst the ruined, futuristic hellscape of a plague-riddled Polish city, a fascinating and foreboding expanse to set its slaughter in, but its fairly uninspired combat doesn’t do enough to distinguish itself from the necromorph-dismembering series it clearly draws so much inspiration from. Cronos still manages to deliver a solid slab of spooky mutant-slaying action, but a new dawn for survival horror it most certainly is not.Cronos: The New Dawn – Review ScreensWe step into the space suit of the Traveler, an investigator searching the desolate ruins of the city of New Dawn after her comrade goes missing. It quickly becomes clear that almost every remaining local – aside from the curious abundance of friendly stray cats – is a hostile mutant out for blood rather than conversation. Thankfully, the Traveler has an interesting trick up her sleeve: the ability to temporarily travel back through rifts in time in order to harvest the essence of New Dawn residents before they succumbed to the plague and interrogate them for clues about the fate of her fellow Traveler. It proves to be a compelling mystery presented in a fairly novel way, one that seems to take as much inspiration from Netflix’s Dark as it does Alone in the Dark. The Traveler herself is a bit like a slightly more murderous Mandalorian: she’s short on words, never takes off her helmet, and signs off on each communication with the same solemn mantra – in this instance, “Such is our calling” in place of “This is the way.” However, despite her initial lack of personality I found myself growing more and more interested in her plight, since each essence she harvests seems to have adverse effects on her mental state. This manifests in an increasingly unsettling state of psychosis (not unlike that suffered by Dead Space’s Isaac Clarke) that injects nightmarish hallucinations into the already-volatile world around her.Although many of Cronos’ haunted houses are straight out of the survival-horror playbook, from decaying apartment blocks to the obligatory menacing hospital, each area feels distinct and dreamlike thanks to hauntingly fractured architecture that seems trapped in some sort of limbo between time and space. However, connecting these interesting major areas is a noticeable amount of padding that adds unnecessary bloat to its 14-hour runtime. Even the Traveler herself gave voice to my exasperation the second time I had to put story progress on hold for upwards of an hour in order to gradually bring a trainline power generator back online, and I lost count of the times I had to slowly inch my way through boil-covered corridors of biomass that felt like squeezing through Satan’s lower intestines. It certainly looks and sounds revolting, but it’s the sort of thing that becomes mundane pretty quickly, and the tortured torsos waiting in the walls to ambush you in these areas only grow easier to anticipate over time.In fact, although Cronos’ atmosphere is consistently moody and sinister, it never quite intensifies into the full-on frightfests that developer Bloober Team itself so expertly conjured up in last year’s Silent Hill 2 remake. Sure, there are plenty of cheap jump scares from monsters crashing through walls like they’re the Ghoul-Aid Man, but nothing terrifying enough to compel me to nervously turn on an extra light and check the shadows behind my couch midway through each play session. That said, there is some creepy environmental storytelling to be found here, from bloodstained interrogation rooms to hallways lined with the severed limbs and scattered shields of riot police. In tandem with the many interesting notes and audio recordings that give welcome context to how its society crumbled, Cronos consistently presents an intriguing world that feels at once both lived in and plagued by death.Fighting Orphan Power RagersCronos’ bloodsmeared hallways might look like they were decorated by a butcher, but the monsters stalking within them have clearly been inspired by a carpenter. Specifically, John Carpenter. The iconic horror director’s influence has reared its disturbingly ugly head in a survival-horror adventure once again, and Cronos is filled to the pus-oozing gills with twisted freaks that look like wax figures that have been left out in the sun too long. These mutated humans – known as “orphans” – come in a handful of forms, from stretched-out fiends with whipping tentacles for arms to towering, tank-like toughs that absorb multiple shotgun blasts before they drop, to the spider-like messes of body parts that scurry erratically along walls and ceilings, making it a challenge to keep them in your ironsights. Later, almost every enemy type is reintroduced in acid-spitting forms, putting greater emphasis on the importance of staying mobile.Your main weapon to dispatch them with is a fairly rudimentary yet reliable pistol that can fire either standard shots or charged-up blasts, should you opt to deal extra damage on delay at the risk of leaving yourself open to a lunging attack. Extra ammunition can be crafted on the fly using chemicals and scrap scoured from the environment, but there’s clearly some intelligent balancing going on behind the scenes to only ever present just the right amount of resources to make you feel like you’ve barely got enough to survive rather than ever having the luxury of a surplus. That kept my paranoia levels at a consistent peak and meant that I stayed switched on as I entered each new hallway of horrors.Cronos is filled to the pus-oozing gills with twisted freaks that look like wax figures that have been left out in the sun too long.“Over the course of the journey gun mods can be found, both as part of the main story’s path and also by sniffing out secrets behind locked doors, but for the most part these are fairly subtle variations on the same pistol, shotgun, and assault rifle types. One shotgun variant can fire high-powered charged-up blasts, while the double-barreled version can fire two blasts in quick succession, for example. It doesn’t seem to make a drastic difference one way or the other in terms of power, so it’s more a matter of letting you fight how you want to rather than upgrading from one to the next. I did manage to get my hands on a high-powered railgun of sorts, but I mostly kept it locked up in the safe house storage chest because I could never make enough room in my inventory to be able to carry it. Speaking of which, it strikes me as odd that despite the fact the Traveler’s gun appears to shapeshift between weapon types while held in her hand, not unlike the all-in-one firearm found in Remedy’s Control, each gun variant takes up its own individual slot in her heavily restricted inventory space. How does that make sense? It would be like using an entire cutlery drawer to hold a single Swiss Army Knife.At any rate, the bigger problem here is that because Cronos wears its Dead Space influence so plainly on its sleeve – from the messages written in blood on the walls, to the Isaac Clarke-style fashion the Traveler stomps through item crates, to the zero-gravity stretches that have you zipping between drifting chunks of terra firma – it practically begs for comparisons to that seminal survival-horror classic (and its excellent 2023 remake). Unfortunately, going toe to toe it comes up shorter than a zombie after a shotgun round to the head. Where the combat in Dead Space is wonderfully dynamic, enhancing the already-flexible gunplay with stasis powers to slow the charge of fast-moving monsters and telekinesis to turn their own detachable limbs into projectiles, Cronos is disappointingly one-note by comparison. You can shoot the legs out of certain enemy types to trip them up if you want, but generally your best option is almost always to aim for the head or a conveniently placed explosive barrel. It never really inspires much more improvisation or creative killing than that.There’s no telekinesis, but there is the ability to target orb-like “oddities” found in the world and reverse their trajectories through space and time, introducing some light environmental puzzle solving in between enemy encounters that challenge you to rewind collapsed bridges and tunnels to clear the path forward. But this time-manipulating ability sadly has no application for elevating the fairly stock-standard combat, aside from occasionally allowing you to rebuild explosive barrels for repeat blasts during boss fights. It would have been interesting if you could perhaps reassemble one of the suicide-bombing acid monsters and set them as some sort of time bomb to trip up other attackers, or rewind one of the rushing ghouls back a few steps to buy yourself the breathing space to chamber your next shotgun round, but sadly you can’t do anything of the sort. Instead, Cronos’ main combat idea is that some of its enemies will attempt to absorb the power of any corpses found in their vicinity, evolving them into stronger mutations that deal greater damage and withstand more of your limited ammunition should you fail to disrupt them in the process. This again, is not too far removed from the Infector necromorphs in Dead Space that reanimated human corpses if you didn’t kill them quick enough, and although it did create some added urgency to prioritise specific foes anytime the telltale swirl of corpse-sapping tentacles sprouted out of them, it never really made a huge difference to my general approach to each encounter.Initially, Cronos encourages you to use single-use flamethrower bursts to burn any carcasses you come across lest they become energy-dispensing ATMs for the other orphans still standing, but I typically used the scrap parts required to craft flamethrower rounds for shotgun shells instead and never really ran into any major hurdles as a result. (The post-game stats screen indicates that I allowed just 20 enemies to merge with fallen foes, which is a pretty small percentage of the sizable number of disfigured demons I dispatched over the course of the campaign.)Cronos is capable of creating survival horror at its stressful best, at least in short bursts. “However, I did enjoy Cronos’ half a dozen or so boss fights. Although in practise they rarely require much more strategic complexity than to shoot the standard three glowing weak spots, they’re each nonetheless intimidating in size and the arenas you face them in are intensely claustrophobic, from the swirling mass of blackened tendrils that assembles into a towering golem to stalk you through a ruptured apartment, to the disgusting conjoined twins that crash through the walls of the steelworks’ basement. Each climactic clash had me desperately scrambling for ammo and panicking over each pistol shot, sometimes just barely making it through with my heart monitor redlining and only a couple of rounds left in the chamber. The handful of moments like these prove that Cronos is capable of creating survival horror at its stressful best, at least in short bursts. Harvester of SorrowAside from the corpse-merging mechanic mentioned earlier, the only other notable point of difference that Cronos’ combat presents is the essence system. As the Traveler harvests the essence of specific story characters and other fallen comrades you find along the way, they each give you an attribute buff, like increasing the damage you deal to enemies that are on fire, or reducing the amount of resources required to craft ammo and medkits. In a system reminiscent of the equipable status effects typically found in roguelikes such as Dead Cells, you can only have three of these essences active at once, and you can only add a new one by sacrificing one of your existing buffs – once it’s gone, it’s gone for good. That presented me with some interesting choices to shape my character with, even though it wasn’t always totally clear how much benefit I was getting. In one extreme case, the description of an essence was just a random string of numbers and letters like a suggested password from Google Chrome – I equipped it out of curiosity, but I have no idea what effect it had or indeed if it had any effect at all.Tristan's Favourite Horror GamesIntensity in ten entries.See All1Resident Evil 4Capcom2Silent Hill 2 [2001]Konami3Dead SpaceEA Motive4Alan Wake IIRemedy5Resident Evil 2Capcom6The Last of UsNaughty Dog7Alien: IsolationCreative Assembly8Deadly PremonitionAccess Games (JP)9Eternal Darkness: Sanity's RequiemSilicon Knights10Resident Evil 7 BiohazardCapcomElsewhere there are a few too many unwanted nasties that creep into the campaign on PlayStation 5, and I'm not talking about the tortured ghouls with second jaws for necks that stalk you at every turn. Oftentimes I’d have to stomp an item crate repeatedly before my hits would register, which became annoying particularly during the many horde mode-style arena fights when enemies were swarming from all angles. At other times I’d waste precious pistol rounds because the gas canister or explosive barrel just failed to rupture at first shot, which is not ideal when ammunition is at such a premium. Most egregious, though, were the handful of times that the Traveler would get stuck on scenery. At one point, after surviving a particularly brutish late-game boss, I was heading back to save my game at the nearest safehouse when I got trapped in a room full of infinitely respawning acid bombers because the Traveler just straight-up refused to walk through a wide-open exit. That forced me to reload my save and fight that same boss all over again, which was more deflating than a punctured spacesuit. VerdictCronos: The New Dawn presents an intriguing mystery to unravel and a creepy sci-fi hellscape to explore, but its run-of-the-mill combat system prevents it from stepping out of the shadows cast by survival-horror heavyweights like Dead Space and Resident Evil 4. Its oppressively bleak environments are rich with interesting details to pore over, and a handful of its boss fights provoke a level of desperation that make them genuinely thrilling to survive, but elsewhere there’s clear padding that trips up the story’s momentum for considerable stretches at a time, and its predictable shock tactics are a step down from Silent Hill 2’s genuine scares. Like a Traveler’s corpse that’s trapped inside a temporal apocalypse, Cronos: The New Dawn contains the essence of survival horror, but there’s not quite enough spark in it to really bring it to life.
«Το Cronos είναι γεμάτο με παραμορφωμένα τέρατα που μοιάζουν με κέρινα ομοιώματα που έχουν μείνει πολύ ώρα στον ήλιο.»
Το Cronos είναι ικανό να δημιουργήσει τρόμο επιβίωσης στην καλύτερη του μορφή, τουλάχιστον σε μικρές δόσεις.
Τα Αγαπημένα Παιχνίδια Τρόμου του Tristan Ένταση σε δέκα συμμετοχές. Δείτε Όλα 1Resident Evil 4Capcom 2Silent Hill 2 [2001]Konami 3Dead SpaceEA Motive 4Alan Wake IIRemedy 5Resident Evil 2Capcom 6The Last of UsNaughty Dog 7Alien: IsolationCreative Assembly 8Deadly PremonitionAccess Games (JP) 9Eternal Darkness: Sanity's RequiemSilicon Knights 10Resident Evil 7 BiohazardCapcom
Τα Αγαπημένα Παιχνίδια Τρόμου του Tristan Ένταση σε δέκα συμμετοχές. Δείτε Όλα
Τα Αγαπημένα Παιχνίδια Τρόμου του Tristan Ένταση σε δέκα συμμετοχές.
1Resident Evil 4Capcom 2Silent Hill 2 [2001]Konami 3Dead SpaceEA Motive 4Alan Wake IIRemedy 5Resident Evil 2Capcom 6The Last of UsNaughty Dog 7Alien: IsolationCreative Assembly 8Deadly PremonitionAccess Games (JP) 9Eternal Darkness: Sanity's RequiemSilicon Knights 10Resident Evil 7 BiohazardCapcom
Ετυμηγορία Το Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο για να ξετυλίξει και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο για να εξερευνήσει, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να βγει από τις σκιές που ρίχνουν οι βαρείς του τρόμου επιβίωσης όπως το Dead Space και το Resident Evil 4. Τα καταθλιπτικά περιβάλλοντά του είναι πλούσια σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για να εξερευνήσει κανείς, και μερικές από τις μάχες με τα αφεντικά του προκαλούν ένα επίπεδο απελπισίας που τις καθιστά πραγματικά συναρπαστικές για να επιβιώσει κανείς, αλλά αλλού υπάρχει σαφής παρατεταμένη διάρκεια που ανακόπτει την ορμή της ιστορίας για σημαντικά χρονικά διαστήματα, και οι προβλέψιμες τακτικές σοκ είναι ένα βήμα κάτω από τις αληθινές τρομάρες του Silent Hill 2. Όπως ένα πτώμα Ταξιδιώτη που είναι παγιδευμένο μέσα σε μια χρονική αποκάλυψη, το Cronos: The New Dawn περιέχει την ουσία του τρόμου επιβίωσης, αλλά δεν υπάρχει αρκετή σπίθα για να το ζωντανέψει πραγματικά.
Σε Αυτό το Άρθρο Cronos: The New Dawn Bloober Team 5 Σεπτεμβρίου 2025 Cronos: The New Dawn Κριτική 7 Βαθμολογία καλό Το Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο για να ξετυλίξει και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο για να εξερευνήσει, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να βγει από τις σκιές που ρίχνουν οι βαρείς του τρόμου επιβίωσης όπως το Dead Space και το Resident Evil 4 που σαφώς το ενέπνευσαν. Tristan Ogilvie Κριτική στο PlayStation 5 Περισσότερες Κριτικές από τον Tristan Ogilvie 8 Shinobi: Art of Vengeance Κριτική 6 RoboCop: Rogue City – Unfinished Business Κριτική NR The Legend of Zelda: Breath of the Wild – Nintendo Switch 2 Edition Ενημέρωση Κριτικής
Cronos: The New Dawn Κριτική 7 Βαθμολογία καλό Το Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο για να ξετυλίξει και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο για να εξερευνήσει, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να βγει από τις σκιές που ρίχνουν οι βαρείς του τρόμου επιβίωσης όπως το Dead Space και το Resident Evil 4 που σαφώς το ενέπνευσαν. Tristan Ogilvie Κριτική στο PlayStation 5
7 Βαθμολογία καλό Το Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο για να ξετυλίξει και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο για να εξερευνήσει, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να βγει από τις σκιές που ρίχνουν οι βαρείς του τρόμου επιβίωσης όπως το Dead Space και το Resident Evil 4 που σαφώς το ενέπνευσαν. Tristan Ogilvie Κριτική στο PlayStation 5
καλό Το Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο για να ξετυλίξει και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο για να εξερευνήσει, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να βγει από τις σκιές που ρίχνουν οι βαρείς του τρόμου επιβίωσης όπως το Dead Space και το Resident Evil 4 που σαφώς το ενέπνευσαν. Tristan Ogilvie Κριτική στο PlayStation 5
Το Cronos: The New Dawn παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυστήριο για να ξετυλίξει και ένα ανατριχιαστικό sci-fi τοπίο για να εξερευνήσει, αλλά το συνηθισμένο σύστημα μάχης του το εμποδίζει να βγει από τις σκιές που ρίχνουν οι βαρείς του τρόμου επιβίωσης όπως το Dead Space και το Resident Evil 4 που σαφώς το ενέπνευσαν.
Περισσότερες Κριτικές από τον Tristan Ogilvie 8 Shinobi: Art of Vengeance Κριτική 6 RoboCop: Rogue City – Unfinished Business Κριτική NR The Legend of Zelda: Breath of the Wild – Nintendo Switch 2 Edition Ενημέρωση Κριτικής
8 Shinobi: Art of Vengeance Κριτική 6 RoboCop: Rogue City – Unfinished Business Κριτική NR The Legend of Zelda: Breath of the Wild – Nintendo Switch 2 Edition Ενημέρωση Κριτικής
The Legend of Zelda: Breath of the Wild – Nintendo Switch 2 Edition Ενημέρωση Κριτικής
