Προσπαθώ να βρω τον τρόπο να εκφράσω όλες τις σκέψεις μου για το χρόνο που πέρασα με το μεσαιωνικό φανταστικό RPG Crimson Desert στο Summer Game Fest με λόγια. Η Διευθύνουσα Σύνταξη του Kotaku, Carolyn Petit, μας λέει συχνά ότι θα πρέπει να νιώθουμε αρκετά τολμηροί στην κριτική μας για τα βιντεοπαιχνίδια ώστε να πούμε ότι κάτι είναι "κακό" χωρίς να το περιορίζουμε με αποφευκτικές δικαιολογίες τύπου "αυτό απλά δεν είναι για μένα". Τις μέρες μας, το να κάνεις ευρείες δηλώσεις για την ποιότητα κάτι μπορεί να φαίνεται σαν μια απαιτητική εργασία, καθώς το διαδίκτυο έχει χάσει την ικανότητά του να βάζει τις απόψεις σε πλαίσιο. Αν πω ότι κάτι είναι κακό, αυτό πρέπει να είναι μια δηλωτική δήλωση που οι αναγνώστες είναι υποχρεωμένοι να συμφωνήσουν με βάση το νόμο. Έτσι, έχουμε την τυπική διαδικτυακή αμυντικότητα που ακολουθεί, και η πιο ενοχλητική προσωπικότητα που γνωρίζεις αρχίζει να κριτικάρει κάθε λέξη σου ως υπερβολικά οριστική και χωρίς να αναγνωρίζει ότι πολλοί άλλοι μπορεί να νιώθουν διαφορετικά.
Μερικές φορές αισθάνομαι ακόμα αυτοσυνειδησιακός όταν κάνω αποφασιστικές δηλώσεις για το αν κάτι είναι "κακό" ή απλά "δεν είναι για μένα", ειδικά σε μια προεπισκόπηση όπου παίζω ένα ανεξερεύνητο παιχνίδι. Η Carolyn είναι σε διακοπές αυτή τη στιγμή, οπότε νιώθω ότι πρέπει να την τιμήσω και να πω απερίφραστα ότι το Crimson Desert ήταν μία από τις πιο απογοητευτικές εμπειρίες δοκιμής που είχα σε πάνω από μια δεκαετία εργασίας σε αυτήν τη θέση.
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνουν οι developers σε αυτές τις ρυθμίσεις προεπισκόπησης είναι να βρουν ένα συνοπτικό κομμάτι ενός παιχνιδιού για τους συγγραφείς και τους δημιουργούς περιεχομένου να εμπειριάσουν που να τους δίνει μια αρκετά καλή αίσθηση του τι προσπαθεί το παιχνίδι να επιτύχει, ενώ παράλληλα να δίνει στον παίκτη αρκετές καθοδηγήσεις για να πλοηγηθεί. Η μόνη ευγενική χάρη που μπορώ να δώσω στο Crimson Desert είναι ότι πολλά από τα προβλήματά μου μπορεί να ανακουφιστούν σε μια τελική παρακολούθηση που μου παρέχει περισσότερο χρόνο με τα συστήματά του και τη συμπεριφορά των εχθρών. Αλλά εδώ κρύβεται το πρόβλημα με την τρέχουσα δομή προεπισκόπησης της βιομηχανίας βιντεοπαιχνιδιών. Θα μπορούσα να δώσω το πλεονέκτημα του αμφιβολίας στο Crimson Desert, λαμβάνοντας υπόψη ότι είχα κακές εμπειρίες σε προεπισκοπήσεις με παιχνίδια που τελικά μου άρεσαν πολύ περισσότερο όταν έπαιξα το τελικό προϊόν.
Είναι δίκαιο να χαρακτηρίσω κάτι κακό όταν το έχω παίξει μόνο για 30 λεπτά; Κάποιος θα υποστήριζε ναι, καθώς αυτά είναι τα όρια της αγραφης συμφωνίας μεταξύ developers και κριτικών όταν οργανώνονται προεπισκοπήσεις – δείξε μου τι έχεις, και θα δώσω τη γνώμη μου. Τώρα, θα συνέχιζα να παίζω το Crimson Desert αν αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση από αυτό, φρεσκοκατεβασμένο στο PS5 μου στο σπίτι; Απολύτως όχι, επειδή τα προβλήματα που είχα με αυτό είναι το είδος που θα με είχαν κάνει να το εγκαταλείψω σε πέντε λεπτά. Τέλος, είμαι συνειδητός ότι υπάρχει ένα υποσύνολο του διαδικτύου που θα πάρει κάθε αρνητική κριτική που γράφω εδώ ως βάρος για το παιχνίδι, από το οποίο δεν θα μπορεί ποτέ να απαλλαγεί, και αυτό μπορεί να είναι ένας λόγος για τον οποίο είμαι διστακτικός να ρίξω σκοτεινή σκιά πάνω του πριν καν κυκλοφορήσει. Φυσικά ναι.
Όπως είπα, κάνω αυτή τη δουλειά για πολύ και αν έχω μάθει κάτι κατά το τρίτο της ζωής μου γράφοντας για βιντεοπαιχνίδια στο διαδίκτυο, είναι ότι μια παρεξηγημένη σκέψη, μια αντίδραση απότομη ή ακόμα και η δημοσίευση του πιο σκεπτικού επιχειρήματος στην ιστορία της γραπτής λέξης συχνά σε εκθέτει σε εσκεμμένη παρερμηνεία και κατηγορίες για κάποιο είδος ατζέντας στην οποία υποστηρίζεις ότι ένα παιχνίδι αποτυγχάνει.
Αλλά παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι δεν έχει ακόμα την ευκαιρία να μιλήσει για
